Σε ό, τι κάνω, το γιατί είναι δικιά μου υπόθεση,
να σε προσβάλλω δεν έχω πρόθεση,
καταβάλω υπεράνθρωπη προσπάθεια για να σε καταλάβω,
μα δεν υπάρχει συνεννόηση,
συζήτηση να κάνω και να δείξω κατανόηση,
μα πως, δεν υπάρχει φως, υπό πλήρη συσκότιση,
δε βγάζει πουθενά κι αυτό πάρτο σαν απόφαση,
δεν έχουμε να πούμε κάτι άλλο,
η Κόλαση έχει ζωντανέψει μέσα σε πολλά μυαλά,
και στο δικό σου, για τα καλά, βγες απ' τον εαυτό σου,
προτού να είναι αργά,
γιατί σε βλέπω νεκρό...
στο εσωτερικό σου και σου μιλώ σοβαρά.
Συγκάτοικό σου έχεις έναν Δαίμονα σαν ισοβίτη
και τα κάγκελα εκπροσωπούνε κάτι που σου λείπει,
στο πρόσωπό σου βλέπω λύπη και κλάματος ίχνη
κι εσύ δε βλέπεις τίποτ' άλλο παρά την ομίχλη.
Pure Form:
Δε θα μ' ενοχλήσεις, υποσχέσου το,
κι αν δεν το καταλαβαίνεις, απλά δέξου το,
ταίρι δεν υπάρχει για κάτι μοναδικό,
είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα το πιο μοναχικό.
Δε θα μ' ενοχλήσεις, υποσχέσου το,
κι αν δεν το καταλαβαίνεις, απλά δέξου το,
ταίρι δεν υπάρχει για κάτι μοναδικό,
είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα το πιο μοναχικό.
Γυρίζω κι επανεξετάζω, καταστάσεις αφού πρώτα,
απομονώνω τα πρόσωπα από τα γεγονότα,
ήμασταν μαζί σ' αυτό μέχρι που πήγες με το πλήθος,
τώρα ειμ' εγώ, εσύ κι ανάμεσά μας τοίχος.
Στο παιχνίδι θέτω όρους, που αν παραβείς,
το ταξίδι δυστυχώς δε θα μας βρει συνοδοιπόρους,
κοντά μου δεν υπάρχουν θέσεις γι' ανθρώπους σιωπηλούς
χωρίς ξεκάθαρες προθέσεις.
Να 'σαι καλά, παλιόφιλε αντίο,
σε καίω στο τσιγάρο που καπνίζω, κάνει κρύο,
αν αναμνήσεις σου υπάρχουν στον καπνό που ξεφυσάω,
προεκτείνω το χέρι, κουνώντας, τον καπνό διαλύω.
Είμαι μόνος, ο δρόμος δικός μου,
η θέα πλήρης σα να στάθηκα στην κόρυφη του κόσμου,
για ένα λεπτό και παγώνω, ούτε επιφώνημα,
δακρύζω γιατί αντικρίζω ρωγμές στο οικοδόμημα.
Τ' αρχέγονά μου ένστικτα με διώχνουν απ' το γκρίζο,
αφήνω πίσω την πόλη και στον κυνηγό γυρίζω,
κι ενώ η φύση με καλεί,
πάνε χρόνια που σταμάτησα τη φύση να καπνίζω.
Ζω να δω τι φέρνει κάθε μέρα μου,
κάθε στιγμή και μια ευκαιρία που θ' αρπάξω,
μου πήρε δέκα χρόνια να ξαναβρώ τον πατέρα μου
και μονάχα λίγους μήνες για να τον ξαναχάσω.
Δε θα μ' ενοχλήσεις, υποσχέσου το,
κι αν δεν το καταλαβαίνεις, απλά δέξου το,
ταίρι δεν υπάρχει για κάτι μοναδικό,
είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα το πιο μοναχικό.
Δε θα μ' ενοχλήσεις, υποσχέσου το,
κι αν δεν το καταλαβαίνεις, απλά δέξου το,
ταίρι δεν υπάρχει για κάτι μοναδικό,
είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα το πιο μοναχικό.
Αναπολώ στιγμές, ανασκόπηση του χθες,
γιατί σήμερα ειν' αλλιώς, σήμερα νιώθω μοναξιές,
σήμερα έκανα μια γύρα στην πλατεία μ' ένα μπουφάν,
έξω είναι κρύα, ψάχνω για επικοινωνία,
ήταν μια όμορφη κυρία,
στο παγκάκι καθιστή κι όπως την κοίταζα,
φαινόταν να 'ναι ώρες σιωπηλή,
πλησιάζω, της μιλάω, μια κουβάντα ν' ανταλλάξω,
δε με βλέπει, δε μ' ακούει, προσπαθώ να το μοιράσω,
πίστευα θα ξυπνήσει αν χαμογελάσω,
τα χείλη έχουν παγώσει, αν τ' αγγίξω θα τα σπάσω,
δε μπορώ να τη σηκώσω κι έχω, γαμώτο, ανάγκη να μιλήσω, τόσο.
Κοίταξε οι καιροί πως αλλάζουν
και τόσοι φίλοι πλέον άγνωστοι μου μοιάζουν,
κοίταξε όλα γκρεμίζονται τόσο εύκολα
κι αν χαθώ ποτέ δε θα το καταλάβουν,
αναπολώ στιγμές, ανασκόπηση του χθες,
γιατί σήμερα ειν' αλλιώς,
σήμερα νιώθω μοναξιές,
σήμερα έκανα μια γύρα στην πλατεία,
είμαι μόνος και γράφω το καλύτερό μου verse.
Pure Form:
Δε θα μ' ενοχλήσεις, υποσχέσου το,
κι αν δεν το καταλαβαίνεις, απλά δέξου το,
ταίρι δεν υπάρχει για κάτι μοναδικό,
είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα το πιο μοναχικό.
Δε θα μ' ενοχλήσεις, υποσχέσου το,
κι αν δεν το καταλαβαίνεις, απλά δέξου το,
ταίρι δεν υπάρχει για κάτι μοναδικό,
είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα το πιο μοναχικό.