Μέσα μου μια δύναμη, υπάρχει που δεν ήξερα,
ότι πάντα είναι εκεί περιμένει,
Όσο μπλέκομαι μαζί τους, γίνομαι στήριξη τους,
μα η ζωή μου όλο και πιο μπερδεμένη
Είδα μέχρι και αδέλφια να τσακώνονται για χώμα
και στο τέλος καταλήγαν δύο ξένοι
Στον δρόμο που πατάς (στον δρόμο που πατώ)
Η πόλη αυτή μοιάζει στοιχειωμένη
Πάνω στην σκακιέρα πιόνια, λες στρατηγικής παιχνίδι
Προπονήθηκα σαν παίχτης να βγάζω από την τρύπα φίδι
Στο τηλέφωνο σιγή, κανείς δεν παίρνει από ενδιαφέρον,
Μόνο όταν σε χρειαστεί χαθήκαμε από συμφέρον
Ήμουν από εδώ πρωτού το Spotify, πρωτού το mp3
ήμουν εδώ από το χτίσιμο πρώτου το DVD
Εποχές κασετόφωνου, εποχές που υπήρχε ατάρι,
και έχω τόσο παρελθόν μέσα στη ελληνική σκηνή
Φωτογραφίες από φιλμς στο χέρι αυτά έχω να θυμάμαι
γεφυρώνω εποχές για αυτούς που γρήγορα ξεχνάνε
Κουβαλάμε τις ρίζες όπως έλκηθρο το Husky
Ο παλιός τα λέει αλλιώς και τον καινούριο θα διδάσκει,
Να 'μασταν παιδιά και πάλι, να 'μασταν παιδιά
να μην ξέρουμε το πως πονά του φίλου μας η μαχαιριά
οι δρόμοι μας ευλόγησαν για εκείνους να μιλάμε,
με ένα σπαθί θυμάμαι τον κόσμο να κατακτάμε
Εδώ κουράζει και πολύ, το κάνει γιατί μπορεί,
σε βάζω μέσα στο κομμάτι περπατάς στην gallery,
Οι δείκτες συναντιούνται στο δώδεκα βγαίνει ο παίχτης,
γράφω, υπογράφω, το έργο τέχνης,
Δεν απαιτώ να σε κάνω αποδεκτή
αν δεν νιώθεις το ξενύχτι του εφευρέτη!
Πάρε δόξα, φράγκα, φάε το χάπι
και άσε μας εμάς να το κάνουμε από αγάπη,
Από ανάγκη ενάντια στα πάθη
αγκαλιάζω τον κάκτο έκανα φίλο μου το αγκάθι
Έχω έναν φίλο μου, σας βλέπει από το κατάρτι,
χαμογελά στον άνεμο και του παίρνει το δάκρυ
Κοιτάω το κενό, βουτιά στο βυθό, μετά περπατώ
δες στα μάτια μου το αλάτι
Δεν ξέρω gangsters, δεν έχω πλάτες,
ξέρω από ραπ, έχω οπαδούς, όχι πελάτες
Για σεβασμό μιλάς, μας λες ο δρόμος και ο δρόμος, το βίωμα σου,
κάποτε ίσως τώρα δεν σε τρώει η αφεντιά σου,
αυλικοί που γλύφουν τα αυτιά σου,
όλοι να στέκονται δίπλα σου μα κανείς μέσα στην καρδιά σου
Μέσα μου μια δύναμη, υπάρχει που δεν ήξερα
ότι πάντα είναι εκεί περιμένει,
Όσο μπλέκομαι μαζί τους, γίνομαι στήριξη τους
μα η ζωή μου όλο και πιο μπερδεμένη
Είδα μέχρι και αδέλφια να τσακώνονται για χώμα
και στο τέλος καταλήγαν δύο ξένοι
Στον δρόμο που πατάς (στον δρόμο που πατώ)
Η πόλη αυτή μοιάζει στοιχειωμένη
Ήσουν εκεί, αλλά απουσιάζες πάντα
Και όπως τάιζες το εγώ σου, να τάιζες και την φτωχή σου γκλάβα,
Το συν εσύ, όλοι οι άλλοι μείον,
πυκνή βροχή τεμενάδα, γύρω σου αυλική αράδα
Ήσουν εκεί τότε που το hip-hop σου έδωσε
και πήρες μετά έγινες το χέρι που το λέρωσε
Μηδέ στείρες, το μέλλον τι ήσουνα φανέρωσε,
το παρελθόν μας σβήνω, το είναι σου με ξενέρωσε
Ήσουν εκεί τότε στα πρώτα χρόνια,
που ξεχώριζες το συνάφη το βασιλιά από τα πιόνια,
Η ιστορία γράφει, αναπαράγει μαλακές και λάθη,
τότε κακός τώρα καλός, τώρα αγάπη αύριο άχτι
Τοπία άμεσα συνδεδεμένα με μάχη
χαρακτηρισμένη μπλεμπα και κατακάθι,
Πληγή και αλάτι, θεία και πάθη, μπασκέτες δεν κάναν τάφη,
δικάβαλο εν τάχει, σουγιάς, ναρκωτικά και τάφοι!
Γυρίζω εκεί που κάποτε έβρισκα αγάπη, παιδάκι,
τίποτα δεν βλέπω από την στάχτη,
Πως μεγαλώνω, και πίσω δεν γυρνώ
και όλο τρυπώνω στην ελπίδα να σε ξαναβρώ
Μέσα μου μια δύναμη, υπάρχει που δεν ήξερα,
ότι πάντα είναι εκεί περιμένει,
Όσο μπλέκομαι μαζί τους, γίνομαι στήριξη τους
Μα η ζωή μου όλο και πιο μπερδεμένη
Είδα μέχρι και αδέλφια να τσακώνονται για χώμα
και στο τέλος καταλήγαν δύο ξένοι
Στον δρόμο που πατάς (στον δρόμο που πατώ)
Η πόλη αυτή μοιάζει στοιχειωμένη