Montagne dël mè Piemont Che base 'n front sta mia sità; Montagne dël me Pais Ch'i shicie l'euj al Paradis, Porté lassù 'nt ël cel Ij seugn d'ën bogianen. Desejlo che a sta sità A-j manca 'l fià për protesté, Disejlo domje na man Domje 'n po? 'd sol E 'n cel seren; Crijé, fé 'n po' 'd rabel Lassù, lassù 'nt cel. Perché sta mia sità L'é ant ël canton dij vej, Përché a traond ël tossi Come s'a fussa mel. La gent dis, tant për dì, Turin a l'é un Pais, L'é colpa dij teron; A l'ha le miole sëcche. E nò, mia cara gent! I l'eve mai pensà Che forse sta sità L'é smorta përchè noi An fond i soma mach Na màniga 'd farfoj Ch'a viivcon j'eui bindà; Na màniga 'd partiant Ch'a buta 'd vissicant An s'una gamba 'd bòsch? L'é smorta përché noi I l'oma mach ëd lenga, Vivoma an sla malissia E i soma nen còs sia L'amor e l'amicissia. Pensé che meravija, Se tuti i Turinèis As pijesso për la man E a fèisso 'n girotond Antorn a sta sità! Pensé che meravija, Se tuta la maraja Ch'a passa për la stra, Anvece 'd tiré via, Crijèissa – Ciao, somà! Provoma; fòrsa fieuj! Tacoma già d'ancheuj! E mi veuj esse 'l prim Ch'a stenda la sua man Per podèj strenz-ne tante E tante d'àutre man! Montagne dël me Piemont Che base 'n front sta mia sità; Montagne dël mè Pais Ch'i sghicie l'euj al Paradis, Porté lassù 'nt cel Ij seugn d'ë bogianen