تویِ شرجیِ ساحلِ گُم ها
توی افزایشِ موج ها
چنگ می زنم به ماسه ی رویا
به دنبالِ بارِ یکُم ها
پیِ قایقِ نوپا
که دوباره بشم واردِ دنیا
سینه م زیرِ زانویِ شعر
دست به گردنِ واژه ی خُنیا
من بیمار می شم از عادت
از چَشمهایِ بی حرارت
از رهگذرانِ عبور
از تخت های بی عیادت
از بانداژِ زخمِ امید
از جعلِ صحنه و ریتم
تو صورتِ سدِ عظیمِ قدیم
من رو ضربه کنید
گاهی که کم می آرم زیر وزنم
کوچ می کنم به دره ی یاد
اونجا که لایِ مویِ خیال می پیچید صدایِ خنده ی باد
ایستادم لبِ وقفه ی ناب
هُلم بده با یه نغمه ی شادت
من رو مهمون کن یه سقوط
تا بیوفتم توی قهوه ی داغت
یا بشم یک صفحه کتابِت
عکسم بیوفته تو رنگِ نگاهت
من رو بنداز به ادامه ی راهِت
تا بیدار شم توی ورطه ی خوابِت
تیر بشم تو قلبِ سلاحت
پیروز شم به نفعِ سپاهت
تو ای خیالِ من
می خوام تو هر لحظه بپامِت
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
نویسنده ی کارهای زخمی
سرمایه داری از زخم های کاری
تا بلرزونم دلِ آینده رو
محکم کوبیدم تنها به تاریخ
دست تو دستِ دست های سایه
تانگویِ بدنامِ تاریک
طلسمِ دیروز کارش همینه که با توهم روی گنج ها بخوابی
گاهی رفتن بدونِ وداع
یه درود می شه به ادامه ی راه
بهایِ دیدنِ دردِ بودن
کندنِ چتره بدونِ نجات
من و آغوشِ بازِ خیال
یه گریز به کوچه ی ماه
جایی که عادت غوطه وره
نبوده خونه ی ما
بطریِ آشوب دستمه با
لیوانِ لب پَره خاطره ها
منطقِ مستی از منطَقه هایی که دلبری می کنن منظره هاش
من رو دور کرد از امنیِ نقطه
چون تعادل هیچی توی چَنته نداشت
ورطه ای که کُلش پیروزیه
نموندن تو جایِ دیروزیه
شکوفه ای تو قعرِ انفرادی که به کُلِ سلول ها می پیچه تنم
می خندم دیوونه وار
چی می مونه اگه بریزه غمَم؟
سنگین این کوله بار
دست هام به جیبِ بغل
توی فرسایشِ کوچِ دائم
یه فراز ام که مهیبِ همه ش
تابم زیاد
کی به جز من با من می آد؟
چون این واقعیت مثلِ یه دینه که خیلی از اوقات کافَر می خواد
یه پانتومیم صامتِ محض
که کُلی تئاتر رو به دامِ شکست می بره
و باید تن داد به نشیب
که تو سرعت حادثه هست
حادثه آغازِ یه ترس
ترکِ شجاعانه ی عقل
راه و رسمِ علاقه به رقص
با جنونی قابلِ بحث
توی تبَلوُرِ سختیِ زیست
زیرِ سایه ی هاله ی غرق
یک پنجه من رو بالا می کشه
خیاله صاحبِ دست
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام
راهیِ سفر به خیال ام
من فکر نمی کنم به زیانم
واسه دیدی تازه
نوشتنِ بی اندازه
من پُره راز
پُره نیاز ام