چشم هایم را، باز کردم
سیاهی، سیاهی
دست هایم را باز کردم
بی پناهی، بی پناهی
چشم هایم را باز کردم
دست هام، بی حرکت
نگاهم، خیره به سقف
جسمم مصلوب، قلبمم مدفون
شد تو اتاقی که گهگداری
قفل از درش می زنه زنگ
بر خلاف حالم، سازم کوکه
هر بار یه غریبه
که اون پیچ رو می پیچونه
یه چکش تو زیرزمین جعبه
به آهن می کوبونه
از تخت بلندم می کنن
بی چک و چونه
من هیچ وقت به این خونه
نداشتم حس خونه
گرد، جادو میشه پخش
تو دلم آب میشه قند
نور از سقف، میده در
یه دست از بیرون
چرخ دنده هام رو میده وَرز
هیچکی ازم نپرسید
چه جوری اومدی توش
که ازش بپرسم (بی پناهی)
چجور میشه رفت
این که مجبورم برقصم
که اسمش نمیشه رقص
یه آواز و تکرار کنم همش
زیر لب
شادی بیرون جعبه
تو دلم میشه غم
چراغ جعبه م نورش سیاهه
روشنش که می کنن
همه جا میشه تیره تر
مثل بختم که گیر
تو این قبر نحسم
که نمی زنه سر
حتی مرگِ حیله گر
موهایم را
باز کردم
تباهی، تباهی
باز کردم چشم توی جعبه سیاه
واحد یک در یکِ آدم کوکی ها
بزرگ شدم، بیرون زدن دست و پام
از شیارهای دور تا دور و روزنه ها
به خیال خودم، جعبه تنم و چرخ دنده ها
قلبن و مفصل
مغزن و حواس
من اینجا چی میخوام؟
تو گود و بی اثر
قوطی پوک، محتوای بی ثمر
نمی دونم من با بیرون
یا برون با درون
یا هر دو با هم طی مسلک و آئین
شدن درگیر
تصویر متحرک
با زبون اصلی یعنی تسلیم
که بازیگرهاش
بی حرکت و بازی
فقط با آهنگ و صحنه سازی
از مترسک های شیشه ای
می کنن مهمون نوازی
بدون این که بدونن کتباً یا شفاهی
جعبه ها با گوشتشون
کنار هم شدن جراحی
چی درست چی غلط؟
یا بزرگ و بی ولع
یا کوچیک و بی رمق
ترق، ترق، درگیرم
با مهره های تو سرم
چی درست چی غلط؟
یا بزرگ و بی ولع
یا کوچیک و بی رمق
ترق، ترق، درگیرم
با مهره های تو سرم
چه فرقی داره سفید لشگر
بینِ سیاه لشگر
وقتی زانو زده
عقلم جلوی سیاست
فتح، نمیشه هیچ مرزی با قلعه اش
چون یه جعبه تو جعبه ست
که تو جعبه ش یه جعبه ست
یه جعبه تو جعبه ست
که تو جعبه ش یه جعبه ست
یه جعبه تو جعبه ست
که تو جعبه ش یه جعبه ست
یه جعبه تو جعبه ست
که تو جعبه ش یه جعبه ست