Πέρασαν μέρες, Κάτω από την πανσέληνο Είμαι Τεστάρω το μικρόφωνο Τους μεγαλύτερούς μου φόβους ζωντανεύω Μόνος μου καταστρέφω την γαμημένη μου προσωπικότητα Τι να σε κάνω; Δεν σε θέλω Μπορώ μουνί να γίνομαι και μόνος μου Πέφτω μέσα στον πόνο μου και πενθώ Κόκκινος χειμώνας, νυφάδες μέσα στο κέντρο Πίστα στο nintendo Σκύβω να πιάσω χώμα από τον πέμπτο Μα είναι αδύνατον Χάνω την νιότη μου για παραμυθάδες Που πάνε ταξίδια δίχως γυρισμό Μόνιμος κάτοικος μες τον λήθαργο Να μην πεθάνω δεν είναι πιθανό Βλέπω τον κίνδυνο Και καθώς μπουσουλάω προς το μέρος του ραγίζει σαν γυάλινο αντικείμενο Φλόγα σε κίμονο Κάθε κείμενο, κάθε γαμημένο στράβωμα που τρώω και είμαι περήφανος Σουτάρω πουτάνες στο κλίβανο Μίλα μου ακόμη αν είναι για κάτι ασήμαντο