Składam się z depresji, nie potrzebuję spięć
Już zawsze będę wściekły, bo mam w naturze gniew
Przywykli malkontenci, muszę skreślić ich
Na pętli wisi prestiż
Nienawidzę biec, no bo wiem, że nie ma za czym
Pantomima ze zdjęć, wyglądacie jak na tacy
Zdradza Was każdy gest, a niby tacy kumaci, niby nie
Paraliże serc zgniatają mnie i Wasze fałszywe japy
Światła, mrok, falstart dogania nas, miasta, tłok (a, a)
Skok na bok, to zwykle przeraża nas, jak na złość (a, a)
Światła, mrok, falstart dogania nas, miasta, tłok (a, a)
Skok na bok, to zwykle przeraża nas, jak na złość (a, a,)
Nikt nie miał do mnie części, musiałem naprawiać się sam
Wszyscy byli jak przerażeni, gdy na ich oczach chłopak wstał
Chcą wyciągnąć spod moich źrenic, jakiś sposób, tak jakbym go znał
Ty nie kupisz go za setki, prestiż - to nie moja twarz
Znanym być – Ty zmieniłbyś swoje nazwisko, oddałbyś wszystko
Wstydzisz się matki
Liczą się marki i ich współpraca z tym konformistą
Pokaz im tylko, kogo podpalisz, żeby zabłysnąć
Pokaż im tyłek, pokaż im ilе na siłę tu zdołasz jeszcze wcisnąć
Czy to jeszczе biznes, czy handel stęchlizną?
Czy Cię jeszcze słyszę, czy to, co Ci piszą?
Oczy nieszczęśliwe, w Mercedesach milczą
Nocą maja chwilę, w ich poduszki wyją
Światła, mrok, falstart dogania nas, miasta, tłok (a, a)
Skok na bok, to zwykle przeraża nas, jak na złość (a, a)
Światła, mrok, falstart dogania nas, miasta, tłok (a, a)
Skok na bok, to zwykle przeraża nas, jak na złość (a, a)
Światła, mrok, falstart dogania nas, miasta, tłok (a, a)
Skok na bok, to zwykle przeraża nas, jak na złość (a, a)