I ei stue nedpå Bærum Var det en gong løstig lag Døm spelte kort og tura Døm banna og huserte grovt Mea døm satt der Med svarte natta utaføre Vart det vedda om en kar Tørte å gå tel kjerka i kveldinga Det vakke rektig trygt å stikke huet innafor kjerka For i gången stod en dauing Døm kalte for Tørrhard Han stod der som et minne For han hadde gjort meneid Avtruisk hadde'n vøri Så'n kunne itte råtne i jorda Døm erta karen opp Så han gjekk rakt tel Tanom Med beksvart skau På alle kanter Om ei stynn var'n framkømmin Fekk krongla seg over kjerkegårdsmurn Full som ei alke og stø som ei osp Gjekk'n nedover kjerkegången Da'n klyva framom dauingen Kjente'n en som greip'n i oksla Han Tørrhard høldt'n fast med jerngrep Og døm utaføre hørte'n skreik som en gris Det var nok en som vart Edru ganske brått Da mårran kom og'n Tørrhard slapp Var mann' mest kvit som snø