ღრუბელმა შავად დაუშვა ციდან
წვიმა ცრემლებად ჩამონადენი
ტკივილი დამრჩა, მიჭირს გამხელა
ფიქრები დამრჩა, ოღონდ რამდენი
მერე ზამთარი მოვა უშენოდ
ობოლ ღამეებს ჩამოგვირიგებს
შენ თმაში მინდა რომ მივუჩინო
საცხოვრებელი მინდვრის გვირილებს
ხმას ვერ ვიღებ და სიჩუმეს ვხედავ
საით მიჰქრიან ნეტავ ქარები
მე კი ყოველთვის სიზმრებში გხედავ
მოვდივარ, მაგრამ ვერ გეკარები
მიხვდები, რომ ხარ არარაობა
როგორც შენი თუ ძველი თაობა
მიხვდები - წყალი, ხელზე რომ დაგდის
გათენებამდე სიცოცხლეს გაცდის
ეს გოდებაა ჩვენი მინდვრების
მდინარეების, ბარის და მთების
და თუ არ გინდა ბოგანოს ჰგავდე
დროა იყვირო ხმის ჩახლეჩვამდე