لبش میبوسم و در میکشم می
به آب زندگانی بردهام پی
نه رازش میتوانم گفت با کس
نه کس را میتوانم دید با وی
زبانت درکش ای حافظ زمانی
حدیث بی زبانان بشنو از نی
نجوید جان از آن قالب جدایی
که باشد خون جامش در رگ و پی
لبش میبوسد و خون میخورد جام
رخش میبیند و گل میکند خوی
زبانت درکش ای حافظ زمانی
حدیث بی زبانان بشنو از نی
چو چشمش مست را مخمور مگذار
به یاد لعلش ای ساقی بده می
بده جام می و از جم مکن یاد
که میداند که جم کی بود و کی کی