هزار و یک شب
دنیای زیبا و شگفت آوری را در برابر دیدگاه خواننده می نمایاند
که آدمی با رویدادهای گوناگون
و خصوصیات روحی و اخلاقی انسان ها رو به رو می شود
و شناخت کاملی از صفات و خصوصیات آنها به دست می آورد
♪
آه آه آه
شهرزاد بده امون بگیم
زیر سقف کبود آسمون
بود یکی نبود یکی
توی شب زمستون تو اون سر دنیا
صاف توی دل شهری که دزدا
زده بودن کمین بالاش، اومد یه بچه به دنیا
به اسم علی بابا
هرچی بزرگ می شد می دید در هم می مالن مردم شهر کلاه سر هم میذارن
علی بابا رفت از دست
صد رحمت به حسن
کل رفت، پشمک رفت تهش رفت تو بازار الان به کل یه رنده
دزدی تو خونش باهاش انس گرفته
و تو بازار یاد گرفت بستن به خیک ملت
و کاسبا دادن دست کرد جیبش
ده تا دست چک رو میز و پر امضا مهر
تنهایی کشیده جور چهل تا دزد
کند و کند که الان ۴۰ سالشه
مال و کاخ و منال و سه تا بنز داره صفر
خلاصه نداره کمبود
تصمیم گرفت واسه کمک به جامعه دزدا بشه مقام مسئول
پی کمک بود ولی توی خونش کلا
دزدی بود و میومد زورش عمرا
اون پولی که باید واسه سازندگی میداد رو نمیداد، داشی جیبش پرتر
آه، اون تو ذاتش بود ایراد اَ برش نگیر
جای این حرفا سعی کنین دیگه دزد پرورش ندین
در پرده اسرار کسی را ره نیست
زین تعبیه جان هیچکس آگه نیست
جز در دل خاک هیچ منزلگه نیست
می خور که چنین فسانه ها کوته نیست
امروز تو را دسترس فردا نیست
و اندیشه فردات به جز سودا نیست
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست
این داستان علاالدینه
اَ بچگی گفتن صلاحت اینه
گفتن قانونای دنیا بنا به دینه
با زندگی راه نیای طلاقت میده
یاد داد
نون و آبو باباهه داد
اگه بابات پولدار باشه باغت آباد
اگه نه کارمند یا که کار آزاد
یا که گشنه میمونی یا که راه بازار
یکی بش گفت مونده یه راه
باید پا شی بری پی غول چراغ
بمالی میده بت اونچه بخوایی
علا کولش و بست و رفت زود پی راه
توی مسیر هی خورد زمین پا شد
بیخیال حرفای پشت سریا شد
هر دری بسته بود تند سریع وا شد
آخه دنیا خوب میشناسه مشتریاشو
پی غول هرچی نبود و ساخت
کمر خم نکرد رفت عمود و راست
دید بذر زحمت جوونه داد
ولی هرچی مفت اومد و همونو باخت
چراغی نیست و غوله وصله بت
دور دنیا رو نگرد توی قلبته
به سختیای مسیر خونه تن بده
یهو دنیایی که خواستی توی دستته
پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز به کاری بوده است
هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم نگاری بوده است
این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت
چون آب به جویبار و چون باد به دشت
هرگز غم دو روز مرا یاد نگشت
روزی که نیامده ست و روزی که گذشت
هر آنم فکر دیروز و فردا عم
ولی غافل از الانم