ฉันเขียนเพลงนี้เมื่อฉันอายุยี่สิบแปด
ความเก่งที่ฉันพอมีคือจําเรื่องแปลก
แต่แปลกแค่ไหนก็ตามไม่ทัน เรื่องแปลกใหม่ ๆ ที่ฉันเจอทุกนาที
มีใครสักคนบอกฉันเมื่อตอนสิบขวบ
ว่าการเติบโตจะทําให้ฉันเจ็บปวด
ฉันจําวันนั้นได้เป็นอย่างดี แต่ใครคนนั้น ไปไหนไม่รู้ตอนนี้
หนังสือเรียนอาจสอนให้คิด แต่ไม่มีใครสอนให้ใช้ชีวิต
จึงไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่
ถึงจะใช้ชีวิตได้ดีและดูเหมาะสมเสียที
เพราะฉันกําลังหลงทาง ในเขาวงกตอันใหญ่ ที่ชื่อว่าโลกใบนี้
เคยนึกว่าฉันเข้าใจชีวิตทุกอย่าง
เวลาผ่านไปกลับกลายไม่รู้สักอย่าง
มีเพียงความคิดวัยเด็กของฉัน ที่เชื่อว่าฉันจะไปได้ดีสักทาง
แต่ซ้ายหรือขวาทางไหนฉันก็ไม่ชัวร์
กลับหลังไม่ได้และตรงไปฉันก็กลัว
ทุกคําแนะนําคือป้ายนําทาง ที่ชี้ไปกี่ทิศทาง ก็ล้วนมืดมัว
วินาทีผ่านไปทุกวัน ความเยาว์ในใจฉันยังคงมีหวัง
แต่ไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่
ถึงจะใช้ชีวิตได้ดีและดูเหมาะสมเสียที
เพราะฉันกําลังหลงทาง ในเขาวงกตอันใหญ่ ที่ชื่อว่าโลกใบนี้
เด็กห้าขวบคนหนึ่งมีคําถาม ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่อสิ่งใด
วันเวลาผ่านไป เด็กคนนั้นยังไม่ได้คําตอบ
Is this my own life?
Tell me how to make it worth enough?
So this is real life
It hurt so much
Is this my own life?
Tell me how to make it worth enough?
Is this my own life?
จึงไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่
ถึงจะเริ่มเข้าใจทุกความเป็นไปในทุกวันนี้
ไม่รู้ว่าฉันควรจะทําอย่างไรต่อใครเมื่อไหร่
ให้ฉันได้อยู่อย่างถูกที่ถูกทางด้วยดี
และไม่รู้เลยว่าฉันต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่
ถึงจะใช้ชีวิตได้ดีและดูเหมาะสมเสียที
เพราะฉันกําลังหลงทาง ในเขาวงกตอันใหญ่ ที่ชื่อว่าโลกใบนี้
ฉันเขียนเพลงนี้เมื่อฉันอายุยี่สิบแปด
ทุกวันที่ผ่านฉันไปมีแต่เรื่องแปลก
แต่แปลกแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
เด็กน้อยคนนั้นจะได้ทําความเข้าใจ ชีวิตสักที