Έχω τα πατζουρια μου χρονια κατεβασμένα
Και τα νεύρα μου μόνιμος τεντωμένα
Και εκείνη λέει θέλει να έρθει να με βρει
Μια και έξω όπου βγει να ανταλλάξουμε απωθημένα
Έγραφα και υδρωνα με στάχτες στα σεντόνια μου
Για να γεμίσει η ψυχή Όχι το στόμα μου
Γαμω την ομορφιά τα ρούχα και την εικόνα μου
Κάνεις δε το ξέρω όταν πέθενα στο δομα μου
Γιατί μικρή κυνηγουσαμε αδρεναλίνη
Τώρα θέλουμε ηρεμία έρωτα και εμπιστοσύνη
Κάποιον την θηλιά να λύνει
Να πέρνει και να δίνει
Μπουρδελο το μυαλό θέλω να σωσω ότι έχει μείνει
Πότε δεν είπα τίποτα
Δεν ήθελα τίποτα
Γιατί στον πόνο μας δεν χώρανε παυσιπονα
Λίγοι καλοί στα δύσκολα
Μυαλά που είναι περίστροφα
Θα σταματήσω όταν ο ήλιος δύσει αντίστροφα
Θέλω να κάνω οικογένεια και παιδιά
Να μοιραστώ μαζί τους τις εμπειρίες μου
Να αφήσω την βαλίτσα αυτήν σε μια γωνιά
Γιατί ταξίδευα και γύρευα Χρόνια στις αμαρτίες μου
Μα τώρα αν πέθενα θα το έκανα περήφανος
Όταν φεύγει ένας αετός θα βρέχει ο ήλιος
Γιατί η ζωή μας δεν ήταν ποτέ περίπατος
Λιγο κονιάκ στον δρόμο
Για να ζεσταθεί και εκείνος
ΤΙ ΣΟΥ ΦΎΓΑΜΕ
Κυλάνε τα χρόνια μας σαν στάλες
Άμα κοπή μια ρίζα απ το δέντρο σκληραίνουν οι άλλες
Ειναι ανίκητος ο χρόνος ο μόνος αντίπαλος
Μου υπενθυμίζεις την φύση μπροστά εισαι ανίκανος
Κρίσεις πανικού και πουτανα υπέρ ανάλυση
Ανούσιες ουσίες και προκατάληψη
Τα μάτια τους ασπίδα πριν την διάλυση
Έχω ματώσει για δικούς μου αυτό λέω αλληλοκαλυψη
Για τις μέρες που δεν ζήσαμε
Για τους ανθρώπους που στηρίξαμε
Οπότε πιάνω το στυλό μιλάω για εκει να
Για κείνα που θα ήθελα να έχω στην ζωή
Να διώξω την κατάθλιψη την φτώχια και την πείνα
Να φύγουμε μια μέρα να πετάξουμε μαζί
Όταν το γράφω έλα να πιάσεις τον σφυγμό μου
Τρέμει το σωμα μου το ξέρω πως θα ρθει
Ίσως πιστεύω ότι θα φτάσω το όνειρο μου
Να ρθω να σου μιλήσω κατευθείαν στην ψυχή
Δεν καταλαγιασε το μίσος ξεραμενη νήσος μαραμενη γη δύσκολη διαφυγή
Δεν αποφορτισα το άγχος απ την σκέψη μου
Και οδευω για την στέψη μου σε θρόνο από χαρτί
Είμαι κενός όσο δεν έχω Ποια να μοιραστώ
Με τον συνάνθρωπο μου τους καρπούς από το δέντρο
Είμαι φτωχός μα είμαι τίμιος γι'αυτό
Πρέπει να δίνω το παράδειγμα σε ανθρώπους που πιστεύω
Νιώθω στα δύσκολα όλοι κοιτάνε να φύγουν από την μπορα
Πάντα θα ζούμε το τώρα μέχρι την βόλτα με την νεκροφόρα
Όλη η ζωή σε μια ρόδα το χα και το έκανα κόντρα στην ρόδα
Ότι με πλήγωσε το ΠΑ
Ότι σιχάθηκα το Δα
Και να τα και δε μαζεύονται
Και να τα παιδιά δε ξεμπλεκουνε
Και να που η πόλη τους έμαθε μόνο να πίνουν και να παραφέρονται
Όλοι αγαπάμε ότι φαίνεται
Ψαρευουνε στα ρηχά
Ήρθα γύρισα πίσω τον χρόνο μα δεν σε βρήκα ποτέ μου ξανα
Και πες μου που το πάνε
Αδιασανε τα στόματα
Και πια δεν τραγουδάνε
Στα ίδια δεν κοιτάνε
Θα φύγουμε όπου να ναι
Θα μείνεις μονάχος
Για να αγκαλιάσεις την μιζέρια που συνέχεια σου πουλάνε
Αυτές οι ενέργειες αλληλοεξουδετερονονται
Όσο παιδιά σκοτώνονται στο πεδίο της μάχης
Η αλήθεια κρύβεται κάπου στην διαδρομή
Και άμα διστάσεις να την δεις
Τότε ποτέ δε θα την μάθεις
Για τις μέρες που δεν ζήσαμε
Για τους ανθρώπους που στηρίξαμε
Για τους ανθρώπους που στηρίξαμε