Αντέχω εδώ να μένω
στην πόλη που ανασαίνει
με ανάσα δανεισμένη
κάπως έτσι ζω.
Αντέχω να κοιτώ
θλιμένα στα μπαλκόνια
παιδιά που παίζουν μόνα
κάπως έτσι ζω.
Αντέχω την αγένεια
την φτήνια την ασχήμια
ανθρώπινα αγρίμια
και κάπως έτσι ζω
ΑΝΤΕΧΩ...
Αντέχω...
Αντέχω να ακούω
το κλάμα της ερήμου
μεσ' τις γιορτές του δήμου
κάπως έτσι ζω.
Αντέχω τις φωνές
τις κόρνες, τα βρισίδια
την τρέλα, τα σκουπίδια
κάπως έτσι ζω.
Αντέχω εδώ ακόμα
στην πόλη που αγριεύει
σε τρώει και σε χωνεύει
και κάπως έτσι ζω...
ΑΝΤΕΧΩ...
Δεν ξέρω πως!
ΑΝΤΕΧΩ...
Δεν ξέρω πως!
ΑΝΤΕΧΩ...
Δεν ξέρω πως!
ΑΝΤΕΧΩ...
Δεν ξέρω πως!
ΑΝΤΕΧΩ.
Δεν ξέρω πως!