Τα μάτια σου με διάβασαν
και τα δικά μου κλείσαν,
οι εφιάλτες μόνη μου
για λίγο με αφήσαν.
Να σεργιανώ στον κόσμο σου
ανήμπορη, χαμένη,
μες στα όνειρά σου θεατής,
μα τόσο ερωτευμένη.
Αβάσταχτη είναι η σιωπή
κι η θύμησή σου, αχ, με σκοτώνει
και μ' ανασταίνει ξανά.
Η αγκαλιά σου θάλασσα
κι εγώ ναυαγισμένη,
βρεγμένη ως το κόκαλο,
μα τόσο ερωτευμένη.
Αβάσταχτη είναι η σιωπή
κι η θύμησή σου, αχ, με σκοτώνει
και μ' ανασταίνει ξανά.
Μα τόσο ερωτευμένη...