(Octavio Paz escribiu hai moitos anos
Unha frase que me ía servindo de bandeira,
Entre a negra e a vermella: "La revolución
Que viene es la fiesta, el principio del principio
Que regresa". Pero agora creo que xa non lle
Interesa o pincipio dese regreso. E
Podo pervertirlle a súa frase: "A Revolución
Que ven é a de Chiapas, as víctimas maias
Do principio que se rebelan, regresando a
Un futuro desexado..." Todos somos Marcos!
Todos EZLN, nas selvas Lacandonas do que
Nos foi prohibido!...)
Amor e sangue en Chiapas
Ando á procura dunha ollada súa
Que me confirme a fe que teño nela
E avanzo a cegas coa maior firmeza
Noutra rebelión xusta que interna
Ando á procura dunha ollada súa
Que me confirme a fe que teño nela
E avanzo a cegas coa maior firmeza
Noutra rebelión xusta que interna
Nunha urxente esixencia de certezas
Para este corazón rebelde e zapatista
Obrigado a loitar polo evidente
Cunha serea furia
Antiga e sabia
Desde o amor que resiste ó que o reprime
Con ela por compaña como antes
Ou eu só ben armado de nostalxias
Deixareime invadir de sangue maia
Para que retorne á súa propia terra
Ou consiga vivir outras mil vidas
En loita contra o mundo
Se é preciso
Crebándolle o pescozo e desviando
á historia do seu curso
Xunto coas mesmas víctimas
De sempre.
De sempre.
Xunto coas mesmas víctimas
De sempre.
Ando á procura dunha ollada súa
Que me confirme a fe que teño nela
E avanzo a cegas coa maior firmeza
Noutra rebelión xusta que interna
Ando á procura dunha ollada súa
Que me confirme a fe que teño nela
E avanzo a cegas coa maior firmeza
Noutra rebelión xusta que interna
"Aquel que o movia entre as bandeiras
Vermellas e as negras
Significaba un punto de equilibrio.
Esa fermosa revolta, utópica,
E con tanto futuro,
Como a de Chiapas,
Mesturando a miña propia postura ante a vida,
O meu propio amor pola vida
E polas persoas,
Cun xeito que me parecía
Dos máis dignos, para intentar
Cambiar as cousas.
Nunha urxente esixencia de certezas
Para este corazón rebelde e zapatista
Obrigado a loitar polo evidente
Cunha serea furia
Antiga e sabia
Desde o amor que resiste ó que o reprime
Con ela por compaña como antes
Ou eu só ben armado de nostalxias
Deixareime invadir de sangue maia
Para que retorne á súa propia terra
Ou consiga vivir outras mil vidas
En loita contra o mundo
Se é preciso
Crebándolle o pescozo e desviando
á historia do seu curso
Xunto coas mesmas víctimas
De sempre.
De sempre.
Xunto coas mesmas víctimas
De sempre.
De sempre.
Xunto coas mesmas víctimas
De sempre.
Ando á procura dunha ollada súa
Que me confirme a fe que teño nela
E avanzo a cegas coa maior firmeza
Noutra rebelión xusta que interna
Ando á procura dunha ollada súa
Que me confirme a fe que teño nela
E avanzo a cegas coa maior firmeza
Noutra rebelión xusta que interna
Contra o mundo,
Contra o mundo.
En loita contra o mundo se é preciso.
Contra o mundo,
Contra o mundo,
Contra o mundo,
Contra o mundo,
Contra o mundo.
En loita contra o mundo se é preciso.
Crebándolle o pescozo e desviando
á historia do seu curso
Xunto coas mesmas víctimas
De sempre,
De sempre.
Lois Pereiro, poeta do underground
Aquí presente.