Cando o lume das lareiras aloumiña a vila enteira E a noite ven da man tras o solpor. Co vento acariñando ao teu carón, petan as animas nas portas. Que nos colla aquí a estadea e a santa compaña enteira Brindando con queimada coma irmáns. Berrando: meigas fóra! co conxuro, no San Xoán. Irmán, que serán, estes ventos que nos traen, o son da terra meiga, Séntese a ledicia alá onde están. Será o mar, será o ar, serán os carballos. Irmán, que serán, que xa non podo marchar, que invádeme a morriña Lonxe do fogar de Breogán. Pode ser, abofé, o licor café. Cando a folla do loureiro marca rumbo ao taberneiro é o tempo de miudiño ir a cantar. Se a vella fixo ben ou fixo mal, aló polo tempo dos mouros. Ao compás dunha muiñeira, que nos dure a noite enteira, Arroupados polo pracido luar. Olla pra esa meniña, que riquiña! A onde irá? Irmán, que serán, estes ventos que nos traen, o son da terra meiga, Séntese a ledicia alá onde están. Será o mar, será o ar, serán os carballos. Irmán, que serán, que xa non podo marchar, que invádeme a morriña Lonxe do fogar de Breogán. Pode ser, abofé, o licor café.