Engang hadde æ en elsker i Berlin Sa ei eldre dame høgt ved nabobordet Han hadde stemme som en gammel fiolin Og han snakka te mæ med den, herregud Det hete visst å falle for en mann Men æ tok retning himmel, æ flaug og æ flaug høgt Det va'kj e nå fornuft i det vi gjorde Men bytte du forelskelse med høg og tørr forstand? Ikkje æ Ikkje han Ikkje æ Og ikkje han Ikkje hanog vi visste at vi måtte langt avsted At vi måtte reise dit kor ingen fant oss Og vi fant et seil som ville ta oss med Det fylte sæ med mektig fralandsvind Vi satsa det vi eide for ett nu Ei retning for en rystelse, det sikre for ett sting Det va'kje nå fornuft i det vi gjorde Men kem kan temme dønninge og be dem om å snu? Ikkje æ Ikkje du Ikkje æ Ikkje du Så tok det andre livet oss igjen Sa den eldre dama ustøtt under hatten En god oppdragelse va ingen venn Så er det vel fornuften som gjør blind Men lidenskap har aldri tatt regi Og seil kan ikkje fylles av anstendighetens bris Så kem vil noensinne kunne vite Når det er rett i livet, å gå eller å bli? Ikkje du Ikkje vi Ikkje du Ikkje vi Engang hadde æ en elsker i Berlin