Naboforhålde mellom Nicolai å Halvar, blei aldri heilt de samma igjen Itte at honen t Nico kom øve på feil sia av gjerde, Halvar va'kje seine me å finna fram geveret, å de smalt Så de jomde i heile dalen Å Randi slapp grydne i kjykkengolve å skreig "Diu e gale" Nicolai, han trampe yust så ein hest når han gjenge, men sjøl om han trampe så ein hest så e han stae så et esel Der han gjenge att å fram i stuo For å holda på varmen å for å spaara på ve'en For når de e vintar diu då gjelde de å ha høgaste stabeln m ved Så Nicolai han arbeie seg varme i frå måro te kveld Si kjokke varmedress å skjinnhua Å Halvar han he vedkløyvar bagpå traktoren. "Vedkløyvar, phøh!" seie Nicolai her briuges håndemagt. Her bruges håndemagt, de he mi alltid gjort Men i traktoren he Nicolai ligganse ein kikkert, så han fylle med på Halvar sin stabel me ved Å lige slettes ikkje de syne, for diu veit den stabelen e mye større en den han sjøl he Men Nicolai ekje domme, så de he han tenkt å gjør noge me Han veit kå ti Halvar gjenge å legge seg, å kå ti han sløkke lyse Han he fiksa opp den gamla trillebåro, malt ho fin å pompt opp hijule Nå stenne ho klar t kamp, bårti vedsijule Så ein torsdag itte at Halvar he sløkt lyse, å toge kveld, då rykke Nicolai iud, bevepna me håndemagt å ei restaurerte trillebår Han gjenge te angrep på stabelen te Halvar, å fylle trillebåro gong itte gong, å heima ligge Randi på et iskaldt soveromm å liure på kå mannen helle på me, for diu veid han seieikje noge, nei han seie ikkje noge. Å då Halvar oppdage at noge at av ve'en he forsvonne, då flyge han i flint "Diu røre ikkje ein kobbe te!" skjelle han på kåno. Nå tege eg sago åsså gjenge eg oppi skogen, å diu får bare sjå te å vera me