Tekst: Kolbein Falkeid / Musikk: yvind Staveland Me drog oss p ryggen og gjordkje det grann, Han Bnna og meg og han Hansemann. Graset va maigrnt og himmelen bl Med bitte sm skyer s knapt konne g. Det va sju, det va ni. Nei, eg tror det va tri Fr sol drakk to s va gr. Ei einaste skya fekk lov te bli. Me lg der og svimte og sg na, me tri. Han Hansemann sa hu ligna p Ba, Og Bnna og meg sukka amen og ja. Hu va lengting og sr. Me va tolv-tretten r, Og me fabla om Ba samma ka. Hu har krller, sa Bnna. Nai, leggar! Sa eg. Nr hu gr e det nesten s dansesteg. Dei flottaste auer, du tenka deg kan. Og daier! Me pusta i kor alle mann. Men best s det va Tok sky og la Surt reggen p land og p strand. S gjekk det mongfoldige vintrar og dar. Hu Ba forsvant med ein stut av ein kar. Hansemann daua, og Bnnan blei gift. Bara eg holle ut og gr end p vift. Men eg glmm ikkje Ba Og den maidagen gla D me lg og sg syner p skift.