Við fallegan fuglasöng
í fannhvíta katlinum sýður.
Nóttin hún var nógu löng
Og nálægur særinn hann bíður.
Í roki og rigningu rær
Upp raust sína hefur.
Hjartsláttur nú hraðar slær
Og hafstraumur í gefur.
Með von hann hristir vanmáttin af
Veit ei hvar hann lendir.
Kænan hún dró hann djúpt, djúpt í kaf
Kröftugan sjómann margt hendir.