Poet: Jacques Prévert
باربارا
به یاد آر باربارا
روزی که باران بی وقفه روی برست (1) می بارید
و تو راه می رفتی و می خندیدی
شکوفان و با طراوت
زیر باران
به یاد آر باربارا
روی برست بی وقفه می بارید
و من ترا در خیابان سیام (2) دیدم
تو خندیدی
و من نیز خندیدم
به یاد آر باربارا
تویی که هنوز نمی شناختمت
و تویی که هنوز مرا نمی شناختی
به یاد آر
با این همه آن روز را به یادآر
فراموش نکن
مردی زیر سقفی پناه گرفته بود
و نام ترا فریاد کرد
باربارا
و زیر باران تو به سوی او دویدی
شاد و شکوفان و مرطوب
و خودت را در آغوش او پرتاب کردی
این را به یادآر باربارا
و دلگیر نشو اگر ترا تو خطاب می کنم
من آنهایی را که دوست دارم تو خطالب می کنم
حتی اگر آنها را تنها یک بار دیده باشم
حتی اگر آنها را نشناسم
به یاد آر باربارا
فراموش نکن
این باران حکیمانه و خوشبخت را
روی صورت خوشبخت تو
روی شهر خوشبخت برست
این بارانی را که روی دریا می بارد
روی زرادخانه
روی اوسه آن (3)
آه باربارا
جنگ چه حماقت بزرگی ست
حالا زیر باران آهنی،
بین این همه آهن و فولاد و خون
چه بر تو می گذرد
و آن که تو را عاشقانه در آغوش می فشرد
آیا مرده و یا که هنوز زنده است
آه باربارا
بی وقفه روی برست می بارد
همان طور که پیش از این ها می بارید
ولی دیگرهیچ چیزی مثل گذشته نیست، همه چیز به هم ریخته است
باران سوگی عظیم و افسرده می بارد
بی آن که غرشی از آهن و پولاد و خون در آسمان شنیده شود
تنها ابر
که مثل سگ از پا می افتند
سگ هایی که می میرند
و در آب های برست
در دور دست ها ناپدید می شوند
بی آنکه هیچ اثری از آثارشان بر جا مانده باشد .