همه اون چیزی رو که مفته می خوان
همه سیبو شسته می خوان
همه لقمه رو درسته می خوان
همه تاسو وقتی که رو جفته می خوان
دلا از کینه و عقده سیاهن
نشستن، شاید این جمعه بیاد
حتی بی عرضگیم عرضه می خواد
چه قدر حرفای از روی پختگی داغه
شبایِ بدون گرگ بیدار
چرا این دل لعنتی داره به غصه ویار؟
چرا خبر بد شده غذای مخ بیمار؟
دیگه نمی خوام بکوبم یه کله مشت به دیوار، اَه
نمونده تاب و توان
از جون این آدم ناخوش احوال
از این وابسته ی به خواب و شراب
از این آدم معلوم الحال و خراب چی می خواین؟
بیاین این جان و جوانیم
لب به لب، لبریز از جام و جهانه
نامتوازن و نامتعادلم هم مال شما
همه دار و ندارمو مال و منالو
گناه و ثوابو، سوال و جوابو، حساب و زمانمم مال شما
فقط بیارین اون خنده هامو برام
تا کی؟ تا کی؟ تا کی قراره...
همه چی انقدر ازم حرص دراره؟
تا کی؟ کی؟ کی؟ کی قراره
همه چی انقدر ازم حرص دراره؟
زیر این همه فشار
دیگه با کسی یا چیزی الکی نمی جنگم
منم باید بخندم
عیب نداره
منم باید بخندم
عیب نداره
منم باید بخندم
عیب نداره
همه دارن یه مشکل حاد
یه جا نشسته، دنبال رشد زیاد
همه فحش میدن به کسی که فحش نمی داد
سیرا غنی سازی می کنن و گشنه میزاد، هی
همه مشکلو بقیه میدونن
همه خودشونو مهم ترین عقیده میدونن
همه تو دوران برهوت دنیا گم شدن
و دیوونه ها خودشونو سفینه میدونن، هی
انتقاد ناپذیرا منتقدن
آزادی خواها خود مستبدن
ضحاک قصه بیماره اما
خوبا تنها میرن، بدا متحدن
تو یه شهر نادان پرور
ناهنجاری، هنجار میشه
آزاده انتخاب بکنه
به دست چه کسی سلاخی شه
همه اش در تجربه گشتن
عجب از مردم کج فهم
غولِ آفات، خرافاته
منم شریک جرمِ نکرده ام
یه عده میگن که مالکشن
یه عده خطاکارن و ماله کشن
یه عده ماییم، بی ادعاییم
حقو می گیم تا که باطله شن
روزایی که طلب دارم ازتو پس می گیرم
اینم امضا جوهرام
پیک حقم، حقم نبود
سلامتی پیکا شوکران
من مرتد شهر مومنا
مومن شهر مرتدام
حقوق بشر نمیدن
چون با این قسطا نوکران
تا کی؟ تا کی؟ تا کی قراره...
همه چی انقدر ازم حرص دراره؟
تا کی؟ کی؟ کی؟ کی قراره
همه چی انقدر ازم حرص دراره؟
زیر این همه فشار
دیگه با کسی یا چیزی الکی نمی جنگم
منم باید بخندم
عیب نداره
منم باید بخندم
عیب نداره
منم باید بخندم
عیب نداره
اگه قول و قراری نباشه بین من و این دنیا
خیلی بهتره واسه جفتمون
میدونی چی میگم؟ من از اونام که جنگید و عرق ریخت
ولی مزدشو نگرفت
با این که می دونست کل پروتکل رستگاریو
یعنی مرگ یه هنرمند
چون همیشه غریبه تو شهر خودش
و کف دستش موند آثارش معلق
تو بگو ته دلت چرا پریشونی؟
ما همه مثل همیم و دنبال شبیخونیم، نه
غریضه حاکمه، تف توش
ریشه اشو با تبر قطع می کنم خودجوش
اینم بذار به حساب سالایی که رفت
همه زومن رو اشتباهات و نقطه های ضعف
ولی مهم نیست چه جوری می خوان منو
اصلا من رسوای عالم
بذار از شورم شعر بزاد
وقتی تنها خودکارو دارم
هنوزم به یادمه یه تصویری از زندگی قبل این تولدو
هیچ فکر بیخودی نمی تونه از بین ببره این تمرکزو
ریشه هام به زمین وصلن
هنوز هستم سر قولم
من پر از ایده ام
روح اجداد کهنه امو دیدم
رسیدم به سطح بعدیم
از آسمون دوم که میگه بنویس
حس کن این عظمتو
چکیدن، آب شدن، سوختن، فهمیدن
هر مدل زمونه گردش داشته باشه باهاش چرخیدم
تا کی میشه دم نزد صبر کرد و تو صورت مشکلات خندیدن؟
تا کی؟ تا کی؟ تا کی قراره...
همه چی انقدر ازم حرص دراره؟
تا کی؟ کی؟ کی؟ کی قراره
همه چی انقدر ازم حرص دراره؟
زیر این همه فشار
دیگه با کسی یا چیزی الکی نمی جنگم
منم باید بخندم
عیب نداره
منم باید بخندم
عیب نداره
منم باید بخندم
عیب نداره