گوشات که پُره از درد و دِلام
تو چمدونت جا داری واسه حرفام؟
از بند و بساطِت بذار شَک رو کنار
دمِ رفتنی یهو نشی خامِ اشکام
پریدنت الکل، غُصهَ ش مزهَ م
فرمولِ بُردهَ س؛ کی می گه غم خودِ باخته؟
جا حرف عمل می کنم؛ خوردم قسم
دلم تنگ شه میام پیشت تا لفظ رو بگامش
کور نشی اون جا پُرِ رنگ و لعابه
بخواد قد بکشه می ندازه برگ رو چناره
برا هضم نبودنت دلّالی کردم
به منطقم دادم قلب رو اجاره
خوشحالم برات و ناراحتِ خودم
ولی اگه بمونی امید خشک می شه تو چشات
شُکر؛ زنده و سرحالن رفقا
چرا هواپیما شده گلچینِ روزگار؟
جَمعِمون گرمه و فرنگ سرده
حواست باشه اون جا تَرَک نخوری
تهِ دلم می خوام فرودگاه رو آتیش بزنم
ولی واسه پیشرفت چرا سفر نکنی؟
یادت باشه قراره بگاییا
تو قلبت جا برام بذاریا
تکی تنها چمدون بستی ولی
هرجا هم باشی جُفت چشامیا
اگه میومدش روز خوبه
اگه میومدش روز خوبه
الآن همهَ مون جمع بودیم
نمی رفتیم چون روزِ خوب دوره
اگه میومدش روز خوبه
اگه میومدش روز خوبه
جا شات زدن تنها تو غُربت
جمع بودیم؛ دستمون دوغ بودش
حواست همیشه به مرصاد بوده
می دیدی جوز زده و داره دغدغه
تا صبح پایه چرخ زدن تا با حالِ بد نره خونه
شرمنده نیستش پایه رفتنت
عکس و یه قاب برا خنده ی ما
دورِ غرور چشمات یه نرده بساز
دیگه تنهایی می رم دمِ دکّه ی چهارراه
بی تو چایی ها هم می دن مزه ی آب
تکی نمی ده حال متر کنم تهران سُلی
کاش هواپیمات نکنه تِیک آف سُلی
یادم می مونه همه شعرات
یادت می مونه همه شعرام سُلی؟
شدی نزدیک هدف؛ دادی تن به راهِ دور
نیستی و می رم پیش بچه ها به زور
می شه روزت شروع آخر شب گردیام
پس چِرت می گن همه جا یه رنگه آسمون
غم و غُصه و تنهایی دم پرامَن
مرصاد با همشون اکیپ ساخته
می شه وارد بگایی از اون ورِ آب و
براشون می کنیم ماها رفیق صادر
بگیر ساده که این دو روز رو
حداقل نصفش رو صفا کردیم
رسیدی یادت نره خبر بدی
از همون اول نشی بی وفا مشتی
اگه میومدش روز خوبه
اگه میومدش روز خوبه
الآن همهَ مون جمع بودیم
نمی رفتیم چون روز خوب دوره
اگه میومدش روز خوبه
اگه میومدش روز خوبه
جا شات زدن تنها تو غُربت
جمع بودیم؛ دستمون دوغ بودش