W chaosie pięknieję, w chaosie kwitnę
Choć wszystko co żyło pewnie niedługo kipnie
Tarzam się w tym bałaganie
Jak wejdziesz, szansa jest, że się nie wydostaniesz
Ten domek jest z cegiełek, nie ze słomy i patyków
Nie znajdziesz w nim zgubionych trzewików
Nieogarnięty chaos coraz trudniej kontrolować
Lepiej wspólnie się nauczyć funkcjonować
Tak to już jest, że entropia rośnie
Choć się staram żeby było znośnie
Wszechświat dąży do nieuporządkowania
A zaczyna, jak widać, od mojego mieszkania
Nic się samo nie posprząta, bałagan sam się robi
Więc wchodź ostrożnie i uważaj, gdzie stawiasz nogi
Na nic się zda oznaczanie drogi okruszkami
Tu są potwory co się żywią skarpetkami
Wszystko jest, lecz gdzie? Nie wiadomo
Nikt nie zauważy, gdyby nagle coś skradziono
Legendy powiadają, że tu kiedyś był porządek
Ułożeniem rzeczy kierował rozsądek
Po czasach tych zostało ledwie wspomnienie
Zakopane wśród tych śmieci, co puściły już korzenie
Tak to już jest, że entropia rośnie
Choć się staram żeby było znośnie
Wszechświat dąży do nieuporządkowania
A zaczyna, jak widać, od mojego mieszkania
Nic się samo nie posprząta, bałagan sam się robi
Więc wchodź ostrożnie i uważaj, gdzie stawiasz nogi
Tak to już jest, że entropia rośnie
Choć się staram żeby było znośnie
Wszechświat dąży do nieuporządkowania
A zaczyna, jak widać, od mojego mieszkania
Nic się samo nie posprząta, bałagan sam się robi
Więc wchodź ostrożnie i uważaj, gdzie stawiasz nogi
Nic się samo nie posprząta, bałagan sam się robi
Więc wchodź ostrożnie i uważaj, gdzie stawiasz nogi