Teño o teu ulir nun bote pechado
De cando o teu corpo vía desde atrás
E a túa figura me volvía tola
E sempre quería beber máis e máis.
Eras o elixir que remexía todo,
Un continuo pacto de guerra e porvir,
Eras o espello suxo e vomitado,
Eras falso choro e verdadeiro rir
E agora asisto velada
Onde sempre acudín espida.
A tonicidade esgotoume
Vinme agarrada á vida
Escollín as sillas recusando naves
Que escondían enclaves
En fondos cegados
De amores finxidos,
De tempos perdidos,
De ollos infartados.
Vives en custodias de papel de prata
Que cada pracer é desesperación.
Xa tiñas a lousa e marcaches a data
E ves a túa hora desde a rendición.
E agora asisto velada
Onde sempre acudín espida.
A tonicidade esgotoume
Vinme agarrada á vida
Escollín as sillas recusando naves
Que escondían enclaves
En fondos cegados
De amores finxidos,
De tempos perdidos
De ollos infartados.
Convencidos de que a facultade
De pintar verdades estaba varada
Convencida de que a intensidade
Pagaba á soidade
E as sabas sangradas.
Pero o que se da sí se quita
E a sodomita abrazou a trabe
Agora está maldita
A sagrada felicidade.
Vou farta de xogos
Andos que poden gañar
Non acepto lista
De suicidas que non saben xogar
Contradigo a ciencia
E a sapiencia de certo gurú
E se escollo unha cara
Non penso, por nada
Acatar unha cruz.
Sigo destapando e apostando
Por naipes ao sol.
Espero calmada
Non me importa nada
Cal sexa o meu rol.
Xa aprendín que o azar
Sempre vai gañar
Se te burlas del
E aborrezo as promesas
Que inclúen princesas
E balas de mel.
Porque o que se da sí se quita
E a sodomita abrazou a trabe
Agora está maldita a sagrada felicidade.
E que o que se da sí se quita
E a sodomita abrazou a trabe
E agora está maldita
A sagrada felicidade.