เพลง: ตายหยังเขียด
ศิลปิน: พงษ์เทพ กระโดนชำนาญ
ตายหยังเขียด
เขียดมันเหยียดขาตาย
เมืองทองเขาว่าเมืองไทย
แต่คนใกล้ตายต๊ายตายหยังเขียด
ป่าดงลงห้วยในนา
ร้องแซวแว่วมา
ละนั้นหละหนาเสียงเขียด
ตัวไม่ใหญ่มีขายาวยาว
บางตัวสีเทาเอียดบางตัวก็สีเสียด
มันถูกจับมาเสียบไม้ย่าง
ถูกจับมาเสียบไม้ย่าง
ขาซี้ปางญาง
นั่นละตายหยังเขียด
ดอกโสนไม่มีจะบาน
ดอกงิ้วดอกจานไม่มีจะเจียด
ข้าวของนับวันยิ่งแพง
ปลาทูปลาแห้ง
มันแพงเต็มเหยียด
ทั้งหยูกยาและเสื้อผ้าแพรพรรณ
แพงขึ้นทุกวันราคาน่าเกลียด
มันขึ้นเหมือนน้ำเดือนสิบสอง
มันขึ้นเหมือนน้ำเดือนสิบสอง
ล้นเจิ่งนองเกินจะกระเดียด
กรรมกรอยู่ในโรงงาน
สู้ทนกัดฟันก็ทำงานเคร่งเครียด
นักศึกษาทั้งนายทุนน้อย
มีทุนกระจ้อยก็นับวันแห้งเหียด
ทหารตำรวจทั้งครูผู้น้อย
ต้องเดินหน้าจ๋อย
เป็นบ๋อยบิลเลียต
ชาวนาก็ด้ามเคียวเป็นมัน
กำจอบกำขวานจนมือแตกละเอียด
หล่อเลี้ยงเวียงวังคลังนา
อยู่หอคอยร้อยดาริกา
หมูไปไก่ไม่มามันเป็นตาขี้เดียด
ตายหยังเขียด
เขียดมันเหยียดขาตาย
เมืองทองเขาว่าเมืองไทย
แต่คนใกล้ตายต๊ายตายหยังเขียด
เกิดเป็นไทยหัวใจเป็นธรรม
สาวเอยจงจำอย่าทำรังเกียจ
เมืองไทยเคยเป็นเมืองทอง
มีคนยกย่องว่าเมืองยิ้มละเอียด
รอยยิ้มนับวันแห้งหด
ใบหน้าสลดก็หมดความละเมียด
ไม่ละมุนไม่มีละไม
มีแต่เหงื่อไคลก็หลังไหลลั่นเอี๊ยด
หนุ่มใหญ่ต้องแห้งตายตามทาง
อีสาวนาต้องขายนาน้องนาง
ขาซี้ปางญาง
นั่นละตายหยังเขียด
ตายหยังเขียด
ตาย ตาย ตาย ตาย
ตาย ตาย ตาย ตาย ตาย
ตายหยังเขียด
เขียดมันเหยียดขาตาย
เมืองทองเขาว่าเมืองไทย
แต่คนใกล้ตาย ต๊ายตายหยังเขียด