Θεο'ς λευκο'ς και αρτιμελη'ς Κι οι πο'λεις μας θηρι'α Ορμου'ν σ' ο'σους περιφρονου'ν Την ομοιομορφι'α Και ε'χω δυο πο'δια ασα'λευτα Να κρε'μονται απ' τη ρα'χη Να σφι'γγουν του φιλα'νθρωπου Το ασθενικο' στομάχι Δε με γνωρι'ζουν οι η'ρωες Ου'τε οι στεφανωμε'νοι Μο'νο της γης οι ανεπαρκει'ς Μο'νο του κο'σμου οι ξε'νοι Που ζουν κρυμμε'νοι και σκυφτοί Σαν από πα'ντα αο'ρατοι Με μια προσμονη' Αφο'ρητη