เฮ้อ ไม่ได้กลับบ้านเลยเน้อ
หลบเรินว้าเรา
ผู้คนช่างวุ่นวาย แก่งแย่งชิงดีมากมาย
คิดมากไปกลุ้มตาย กลับบ้านนอกดีกว่าสบาย
แต่เพราะว่าฉันยังจน oh oh ฉันก็เลยต้องทน
ใช้ชีวิตในเมืองกรุง เพื่อความฝันยอมลงทุน
ไม่ได้หวังพึ่งแค่บุญ yeah
One, two, three, go!
หลบเรินยังว้านิ!
(กลับบ้านกลับช่องกันเถอะพวกเรา)
กลับไม่ได้อ่ะ
เอ้า ทำไมอ่ะ
ต้นทุนมีไม่เท่าไร มีเพียงตัวและดวงใจ (ชะ)
การเดินทางยาวไกล ยังต้องเดินต่อไป (ชะ)
อ่อนล้ามามากเท่าใด เจ็บช้ำมามากเพียงไหน (ชะ)
แต่ยังต้องฝ่าต้องฟัน ต้องอยู่เพื่อตัวเองและเพื่อคนที่รัก (ชะ)
หากงานมันไม่มีกำไร (ชะ) จะทำละมันไปทำไม (ชะ)
เอาเงินนั้นไปซื้อกำไล (ชะ) ให้แม่แล้วไว้จ่ายค่าไฟ (ชะ)
บางครั้งโลกก็ดูโหดร้าย (ชะ) ทั้ง ๆ ที่มีทุ่งดอกไม้ (ชะ)
แต่ฉันยังตะเกียดยังตะกาย ทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างไม่หยุดพัก (ชะ ชะ ชะ ชะ)
ถ้าเธอคิดถึงบ้าน
จงรู้ว่าฉันก็คิดถึง
ผู้คนช่างวุ่นวาย แก่งแย่งชิงดีมากมาย
คิดมากไปกลุ้มตาย กลับบ้านนอกดีกว่าสบาย
แต่เพราะว่าฉันยังจน oh oh ฉันก็เลยต้องทน oh yeah
ใช้ชีวิตในเมืองกรุง เพื่อความฝันยอมลงทุน
ไม่ได้หวังพึ่งแค่บุญ yeah
ไม่คุ้นเคยรถไฟฟ้า
เพราะตอนยังเด็กอาศัยอยู่แถวชานเมือง
แต่งตัวเก้กัง ๆ แล้วไม่มีตังค์คนหันชำเลือง
แต่ฉันคิดว่าชีวิตต้องอุทิศเพื่อพิชิต
ความฝันนี้วันใดซักวันนึง เพื่อครอบครัวจะได้สุขสบาย
แต่บางครั้งฉันก็มีท้อใจ ถนนหนทางดูแสนไกล
ประดับประดาเต็มไปด้วยสีสันและแสงไฟ
ซึ่งบางทีมันอาจจะทำให้เธอสับสนหลงทางไป
ถ้าเธอคิดถึงบ้าน
จงรู้ว่าฉันก็คิดถึง
ผู้คนช่างวุ่นวาย แก่งแย่งชิงดีมากมาย
คิดมากไปกลุ้มตาย กลับบ้านนอกดีกว่าสบาย
แต่เพราะว่าฉันยังจน oh oh ฉันก็เลยต้องทน woah oh oh
ใช้ชีวิตในเมืองกรุง เพื่อความฝันยอมลงทุน
ไม่ได้หวังพึ่งแค่บุญ
ผู้คนช่างวุ่นวาย แก่งแย่งชิงดีมากมาย
คิดมากไปกลุ้มตาย กลับบ้านนอกดีกว่าสบาย
แต่เพราะว่าฉันยังจน oh oh ฉันก็เลยต้องทน oh yeah
ใช้ชีวิตในเมืองกรุง เพื่อความฝันยอมลงทุน
ไม่ได้หวังพึ่งแค่บุญ oh