Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα Αυτό που μέσα μου χτίζει κελιά Αυτό που γλυστρά σα φίδι και χάνεται Αυτό που κλέβει απο τους θεούς τη φωτιά Αυτό που αφήνεται σα φύλλο στον άνεμο Αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή Αυτό που δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος που κοιμάται σαν γέρος και ξυπνάει σαν παιδί Αυτό που ματώνει την μύτη του παίζοντας Αυτό που σαν σκόνη αιωρείται στο φώς Αυτό που διαλέγει τις μέρες που θα έρθουνε που την ίδια ώρα είναι φίλος και εχθρός Αυτό που γεννήθηκε πρίν χρόνια αμνημόνευτα Αυτό που σκιάζει του νού τις αυλές Αυτό που γίνεται στάχια την άνοιξη και το χειμώνα άδειες χελιδονοφολιές Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται Αυτό που σωπαίνει και μου παίρνει τα αυτιά Αυτό που γλυκά το ταίζω παινέματα που τα βάζει στη γλώσσα του και τα φτύνει μετά Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα Αυτό που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά Αυτό που δεν ξέρεις ούτε εσύ που με αγάπησες Αυτό μου ζητάει να τραγουδίσω ξανά