Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν ♪ Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν Συχνά και ξεδιψάνε τα άγρια θηρία Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος ♪ Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει ♪ Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα