Άφηνα όλα αυτά τα χρόνια το κορμί της Απλός να βρίσκεται εκεί και να υπάρχει Και 'κείνο τόσα χρόνια είχε μάθει να ζει Μαζί της Τα περιστέρια περιμέναν στη πλατεία Κάθε απόγευμα, να τα ταΐσει Όμως απόψε η παράξενη κυρία Είχε αργήσει Μπήκε στο σπίτι της απότομα ο αέρας Κι όμως τίναζε από πάνω του τα αστέρια Τη τρόμαξε, και κάτι κρύα χέρια Της δείχνανε το τέλος της ημέρας Από τότε, όλα αυτά τα καλοκαίρια Μπαίνω στο σπίτι με μηνύματα στο ράμφος Από τον άλλο κόσμο πέρα από το βάθος Κάτι παράξενα πουλιά, τα περιστέρια Ας σηκωθεί μέσα στον ύπνο σου ο αέρας Και 'ρθεί στο τζάμι σου μπροστά και μουρμουρίσει Πες τον να πει μια ιστορία, τη γνωρίζει Την ιστορία με την ωραία, και το τέρας Και εγώ χρόνια τώρα ζαλισμένος Γυρνώντας σπίτι μου περνάω απ' τη πλατεία Αναρωτιόμουν λίγο πριν, αφηρημένος Τι να πει, είναι εκείνη η κυρία