Hann mundi á sjóinn í fyrsta sinn fór á fjórtánta árinu lítill og
Mjór og það sem hann dró virti húsbóndi hans og hét því að koma honum
þanning til manns og þá stundi mundi þetta
Er nóg ég þoli ekki lengur að þvælast á sjó.
Hjá munda var lítið um leik eða hvíld hann lenti eftir fermingu
Norður á síld og síðan á línu og síðan á net og síðan á línu og aftur
á net og þá stundi mundi þetta er nóg ég þoli ekki lengur að þvælast
á sjó og æska hans leið og hann vann því vinnan hún gövgar og bætir
Hvern mann en lítið var það sem úr bítum hann barn því blábluknar
Jafnaði útgerðin var og þá stundi mundi
þetta er nóg ég þoli ekki lengur að þvælast á sjó.
Hann varð af því hokinn.
Hann varð af því grár að .
Velkjast á togurum þrjátíu ár.
Sórsjó og ártug .
Hann stóð sína flygt með sting fyrir brjósti og grónýska gigt .
Og þá stundi mundi.
þetta er nóg.
ég þoli ekki lengur að þvælast á sjó.
í hífingu eitt sinn hann hendist á vír
Og hurfu þar fingur hans tveir eða þrír.
í annað sinn vontvín hann von á fékk og
Eftir það haltur og skakkur hann gekk .
Og .
þá stundi mundi þetta er nóg .
ég þoli ekki lengur að .
þvælast á sjó.
Til fimmtugs .
Hann þrukaði En þá fékk hann slag .
Og það gerðist einmitt á sjómannadag .
Og sungið var þá eins og sungið er en.
Um særða .
Vindanna hrafnystumenn.
Og þá stundi mundi.
þetta er nóg.
ég þoli ekki lengur að þvælst á sjó