Mun ek nú segja frá sǫgu Óláfs helga
Noregr var hans óðal
Var tólf vetra gamall, er hann steig á herskip
Ok fór í hérnað fyrsta sinn
Óláfr sigldi til landa margra í víking
Bardaga háðu heiðna ok kristna báða við
Kom hann til Rúðu í Valland ok lét sik skíra
Var þat upphaf ferðar hans til heilagdóms eilífs
Þá er skírnavatnit sló hann, fylldisk hann heilags anda ok
Vánar til ættleifðar sinnar yfir Noregsríki ǫllu
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram fyr Noregsland
Hann fekk heilaga anda
Var sterkasti allra
Hilmir sinna manna
Yfirkonungr lands
Óláfr vilði þá sigla út til Jórsala
En dreymði merkilegan draum, maðr kom til hans
Far aftr til óðala þinna, þú munt vera
Konungr Noregs at eilífu, þá sigldi hann
Yfir þeim eignum sátu útlendir menn, er átti faðir
Óláfs ok hans faðir, hann ætlaði at heimta fǫðurarf
Fram! Fram, Kristmenn
Fram! Fram, Krossmenn
Fram! Fram, Konungsmenn
Fram! Fram, fyr Noregsland
Var honum vel fagnat
Vilði ei gjalda skatt
En verja vilði hann
Oddi ok eggju land
Fór Óláfr á fund konunga fimm Upplanda
Nauðsyn er á at reka af undirbrot þat
Er Danir ok Svíar hafa yðr undir lagt
Stóðu upp konungar þeir ok gáfu konungsnafn
Óláfr konungr sjalfr fylgði fram merkinu sínu
Fyr Nesjum ok rak Svein hlaðajarl ok Svía ór Noregi
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram, fyr Noregsland
Lagðr inn var kross
Á konungs skjǫld stóra
Lét hann tíðir veita
Þá herblástr blása
Var siðr konungs at rísa ok til kirkju ganga
Hann lagði á þat allan hug at heiðni taka af
Á hverju Þingi lét hann upp kristin lǫg lesa
Ok til konungs tekinn var um Noreg allan
En Knútr inn ríki Danakonungr vann England ok
Þóttisk eiga at erfðum Noreg allan ok vestrlǫnd breta
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram fyr Noregsland
Óláfr hefr val
Danakonungr skal
Noregsfólkit herja
Með mikit mannatal
Knútr dró saman óvígjan her í Danmǫrku
Ok krafði þess, at Óláfr gerisk maðr hans
Bauð Knútr fram ofrfé, bœndr urðu blekkðir
Óláfr krafði sér liðs, en bœndr snørum frá
Tók ráð þat at fara ór Noregi, þaðan sigldi í Hólmgarð
Vilði hann einhvern dag fara aftr til óðala sinna
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram fyr Noregsland
Danir váru sterkir
Óláfr var án liðs
En Óláfs konungstígn
Var gefin af Dróttni
Skaut Óláfr til Guðs sínu máli ok bað hann
Láta þat upp koma, er hann sæi, at bezt gegndi
Sýndisk Óláfr Tryggvason konungi ok kvað
Far aftr til ríkis með þeim styrk, er Guð gaf þér
Þat er konungsframi at sigrask á óvinum sínum, en
Vegligr dauði at falla í orrostu með liði sínu
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram fyr Noregsland
Haraldr hans bróðir
Ok trúlyndir drengir
Komu á fund konungs
Er hann í land sigldi
Óláfr ok herr komu út á Stiklastaði
Hjálm gylltan á hǫfðu ok krosslagðan skjǫld hafði
Þórir hundr fjándi kallaði: Fram, bóandmenn
En konungsmenn æpðu þá heróp ok mæltu svá
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram fyr Noregsland
Þat var arfr hans
Hann var af ætt Haralds
Guð valði hann til valds
Þat var ríki hans
Óláfr gekk fram ór skjaldborg í ǫndurða fylking
Hann barðisk alldjarfliga ok marga menn hann vá
En snøri hann í móti Kálfi, er sár veitir
Þorsteinn knarrarsmiðr hjó til konungs með ǫxi
Þá lagði Þórir hundr spjóti til hans miðju
Kom blóð Óláfs á sár Þóris ok þar skjótt grǫri
Tólf mánuðum eptir fall hans var lík hans alhrein
Var atkvæði byskups at hann sannheilagr var
Fram! Fram Kristmenn
Fram! Fram Krossmenn
Fram! Fram Konungsmenn
Fram! Fram, fyr Noregsland
Noregskonungr ey
Lík hans var jafnan hrein
Orðstírr hans aldrigi deyr
Hann sitr við helgu mey