Δε θυμάμαι τίποτα από τα αγαπημένα μας μυστικά
Απορώ αν μ'αγαπάς έστω και τοξικά
Δε μοιάζουμε πολύ μα ταιριάζουμε ταξικά
Κι'ήταν εντάξει, φανταστικά μέχρι που να γίνουμε νάρκισσοι
Αλίμονο κι'ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή
Που αποφάσισες να κάνεις λάθος πράγματα για πολύ καλό λόγο
Δε θα'πρεπε να χρειάζεται και η γενιά μου δε νοιάζεται
Παρόλο που ή επειδή κουράζεται τόσο
Εκκρεμούν ανάγκες άρα δούλεψα γι'αυτές ημιλιπόθυμος
Ο υπόλοιπος ίσως και να'μουν όνειρο
Είναι τόσο πολυπόθητο το μέλλον που γίνομαι απόλυτος κι'αλλόκοτος
Γι'αυτό για όσα αγαπώ μέσα μου πόλεμος
Από την πρώτη στιγμή που ξυπνώ κινούμαι στη Βαβέλ ανώνυμος
Εν τούτοις επικίνδυνος για σένα
Λίγο θέλει, πιο καλοί παιδικοί φίλοι γίναν ξένοι
Με ρουτίνες χωριστές σε μέλη
Φίλε, δε με ξέρεις
Στη μητρόπολη μας όλοι μας αμόλυτοι
Ελάχιστοι από εμάς εμειναν αμόλυντοι
Κι εγώ δεν ήμουν ένας αλλά αποκόμισα κάτι
Ένιωσα πολλή αγάπη και δέος
Δυστυχώς τα παζάρια μας με το θάνατο και το σατανά ήμουνα τόσο νέος
Είμαι πάρα πολύ δυνατός μα δεν είμαι σπουδαίος
Άρα φταίω συνεχώς, αναπνέω και είμαι φως αλλά καίω
Μερικές φορές ο φόβος είναι λέων
Όμως άλλες χαμελαίων, είναι μέσα στο μυαλό σου
Άκου,όσα λέω και όσα μου λες αναλύω σε κολλάζ απο μέλλοντες
Τα μυστικά μας τέμνοντας, τα μυστικά μας τένοντας που τέντωνες
Στο τότε μα ζούμε στον ενεστώτα οπότε τι κάνουμε τώρα
Αυτό ήταν που πάντα μας ένωνε
Πετώντας πέφτεις αλλά πέφτοντας πετάς
Ανασαίνουμε
Από τις μέρες που ξέχναγα τη φωνή σου
Στα ηλιόλουστα απογεύματα
Είκοσι χιλιάδες λεύκες και οινοπνεύματα
Παλεύοντας με ένα μυαλό πριν να καεί συθέμελα
Πέφτοντας στη φωτιά, ξεχνόντας όλα μας τα μυστικά
Έμαθα λίγο να εκτιμώ το τομάρι και το στυλό μου
Λίγο - λίγο να ανταμώνω το όνειρό μου
Να φεύγω για το καλό μου
Να παίρνω το μέρτικό μου
Όσο μ'αγκάλιαζες και έσταζες κώνειο στο ποτό μου
Είναι η πόλη μας γεμάτη ευκαιρίες που πετάξαμε
Κοιτάς το χθες κι'αναρωτιέσαι: "Πόσο αλλάξαμε;"
Κοίτα μας, δε βουλιάξαμε, ανασαίνουμε
Κοιτάξαμε στα μάτια τον εαυτό μας στον καθρέπτη και γελάσαμε
Κρύβεις σε δέκα τετραγωνικά ό,τι έξω φοβάσαι να δείξεις
Παίζεις κρυφτό απ'την ώρα που θα ξυπνήσεις
Στοιβάζεσαι μεσ'τα μέσα και τρέχεις να μην αργήσεις
Αντέχεις να μη λυγίσεις; να δείξεις εντάξει σ'όλους
Παίζουν παιδιά ξεχασμένα στις λεοφώρους
Που ονειρεύονται καλύτερους και πιο ανθρώπινους κόσμους
Σ'αυτό τον κόσμο δεν θα φέρουν απογόνους
Γιατί δεν συμβιβαστίκαν με τους κοινωνικούς τους ρόλους
Να με θυμάσαι που και που όταν χειμωνιάζει
Να με θυμάσαι που και που στα πρωτοβρόχια σου