می ترسوم از این کشور خوسیده خوشبخت
بیدار بشوم این طرف مرز نباشی
تو خُو زمین باشوم و بارونی و گندم
بیدار بشوم اما کشاورز نباشی
می ترسوم از اینجا بری و خونه بُرومبه
له شوم تو به معماری آوار بخندی
آواره بشوم مملکتُم دست تو باشه
هیهات اگر ارتش موهاتِ نبندی
♪
افسار پریشونی من، دست خودم نیست
جن رفته در این شعر، در این وزن عَروضی
می ترسوم از این حیف شدن، حیف اگر تو
حتا به منِ پاره شده چشم ندوزی
دیوانه چو دیوانه ببیند خوشش آید
می ترسوم از اون لحظه که دیوونه نباشی
♪
می ترسوم
می ترسوم
بیدار بشوم این طرف مرز نباشی
می ترسوم
بیدار بشوم اما کشاورز نباشی
می ترسوم
بیدار بشوم این طرف مرز نباشی
می ترسوم از اینجا بری و خونه بُرومبه
له شوم تو به معماری آوار بخندی
آواره بشم مملکتم دست تو باشه
هیهات اگر ارتش موهاتِ نبندی