Με πρόσχημα τον έρωτα έφθασα παραπέρα
Οι ντροπαλές κουβέντες μου παίνευαν τον αέρα
Τα γέλια σαν υπόσχεση χρωνάτιζαν τις ώρες
Ταξίδευε η σκέψη μου στις θαυμαστές της χώρες
Μια έλξη ανεξήγητη μα και πολύ ακραία
Στη γη όμως αν κάθεσαι το άγνωστο έχεις θέα
Μοιάζανε τόσο κοντινά νυχτιάς κομμένα δώρα
Μέχρι που φανερώθηκε του φόβου η ανηφόρα
Έτσι όπως γεννήθηκαν τα λόγια θα γεράσουν
Εκεί που κλάψαμε θα 'ρθουν άλλοι για να γελάσουν
Γι' αυτό λοιπόν μην καίγεσαι αν αύριο μας ξεχάσουν
Εκεί που κλάψαμε θα 'ρθουν άλλοι για να γελάσουν
Άλλαξε άλλη μια φορά η σάρκα απ' το κορμί μου
Συμμάζεψα τα λόγια αυτά την ταπεινή φωνή μου
Κι έμεινε στο δωμάτιο κάποια νεκρή αλήθεια
Το αγέννητο αυτό παιδί που σκότωσε η συνήθεια
Ότι μπόρεις να το γευτείς στον κόσμο να το δέσεις
Η τιμωρία έρχεται όταν δεν συγχωρέσεις
Την πίκρα που απλόχερα οι φίλοι πρώτα δίνουν
Θα στην κερνάν και θα ρωτάς γιατί τις πόρτες κλείνουν
Ο έρωτας μου ξέφτισε παντου πάει και το λέει
Κι η έναστρη αγάπη μου καθίμενη θα κλαίει
Τα δώρα αυτά τα κοντινά τα κέρδισαν οι άλλοι
Κι η σκέψη στον κατήφορο κυλάει σαν μπουκάλι
Οι ντροπαλές κουβέντες μου γινήκανε κατάρες
Κι ώρες οι χρωματιστές φορτώθηκαν λαχτάρες
Ανώμαλη προσγείωση και εγώ πάλι στο ράφι
Πάνε οι χαρές λυπήθηκαν και πήγαν όλα στράφι