I eit juv med kampestein.
Blant bratte fjell og gamle bein.
Der ligg eit hus bak ei grind.
Opp ved ei sti du aller finn, der lev ein gut.
Ein lakadøl heilt aleine færr seg sjøl.
Han va' så sår i sitt sinn.
Etter kjærasten søvna inn.
Han kunne spela littegrann.
På ei fele som han fann.
Du ga meg ellt.
Av det eg trong.
Du fylte sjela mi' me' sång.
Å me' ditt minne vi' du bli.
Opp te ein lake melodi.
Å melodien flaut sin veg.
Og en sorg den tok me' seg.
Nå bør du høre jenta mi.
Nå har eg endeleg komme fri.
Ifrå eit fengsel.
I ei borg.
Me' høge murer gjort av sorg.
Om sorga kjem att ein gong.
Så kan eg spela denna sorg.
Du har blitt ein melodi.
Som e kan spela når eg vi'.