Det va på ei dansefest i 1969,
At mor mi fekk ein dram med litt for sterke saker i.
Å han som sjenka drammen, det va bygdas Dån Johan,
Han tvinna ho rondt fingen, slik som berre slike kan.
Han va ein liten Elvis, med bryl og spisse sko,
Han lura mamma inn på samfunshusets do.
Sø dela dei ei lerke, og dermed va det gjort,
Det banka hardt på dynne sø dei gjor' det sabla fort.
Han var ein mann,(han var ein mann),
Ein Dån Johan,(ein Dån Johan).
Som konne drikke seg full, slengje dritt og prate tull, ha var ein mann.
Å dermed va det sått eit bittelite frø,
Men Elvis va fordufta då mutter'n skulle fø.
Å det var ikkje rart, fe det va ikkje berre mor,
Som gjekk og angra bittert, med ein mage som va stor.
Å det æ alt eg veit, om min kjødelige far,
Han va visst glad i jentun, men ein upålitleg kar.
Allikvel ser eg mamma smile litegrann,
Når upphavet blir nevnt, for han var ein vakker mann.
Han var ein mann,(han var ein mann),
Ein Dån Johan,(ein Dån Johan).
Som konne drikke seg full, slengje dritt og prate tull, ha var ein mann.
Men sjøl om starten på mitt liv, var ein smule original,
Ja kristenfolket kalla det for mangel på moral.
Sø vaks eg upp som ongar flest, å fatter'n va ikkje nøkø savn,
å gudskjelov fe det, pusta mamma letta ut, men han var ein vakker mann.
Han var ein mann,(han var ein mann),
Ein Dån Johan,(ein Dån Johan).
Som konne drikke seg full, slengje dritt og prate tull, ha var ein mann.