Eg bur uppi ei fjellbygd på Hardangervidda vest,
Og minnes den tide med krætur og hest.
Men no hev støylan blivi hyttur, dei gjer ikkji no som før,
Då dei flytte upp om somrane og gjorde geitøst og smør.
Når eg gjeng på gamle stiar, med fiskestång og sekk,
Eg gjeng i sama spøre som førfedrane gjekk.
Her gjekk berrføtte små gutongar, og gjette kyrn te fjells,
Der va dei heile dagjen, og sø gjekk dei heimatt te kvells.
Detta æ 'kje lenger sia hell på bestefar si tid,
Halvor heitte han, født i attensyttini.
Tenk som verden he forandra seg frå hass tid og te no,
Me hev det gødt på alle vis, men framtide bli den like god?
Ja støyl hev blive hytte, og skuter ein slags hest,
Men sjav eg brukar føtane, då likar eg meg best.
Eg takkar mine førfedrar fe alt slit som dei la ned,
Då tenkte dei langt framivi, i dag gjer me ikkje det.