Fjellmannjenta rende på ski, utfe ei ufs og nedette ei li,
Datt på ein stein og slo foe si, men trur du at ho gret, nei,
Ho va på veg te kjærasten sin, snogut å heit å med raude kinn,
I sekkjen va kakur å gomme å kling, å kanskje ein liten dram,
Fe han Lars han æ glad i søtt, han, å han Lars han æ glad i sterkt.
Staute jentur fekk sitje på tre, han Lars nedpå mogan veit mykji om det,
Men mang ein gong hevn sett seg ned, å stura ivi jentur,
Som berre ville ha seg ein staseleg gard, med tenestefolk å ein føyeleg kar,
Helvetes kvinnfolk han gjorde seg hard å skjussa dei heimatt,
Fe han Lars vi bestemme sjav, han, ja han Lars vi bestemme sjav.
Men sø va det ein kveld at dei tura jol, han sveiv som ei homle va bli som ei sol,
Dansa seg sveitt å datt ned i ein stol, å rett upp i fangje,
På ho som han no gjekk å venta på, ho va ikkje fin men bak augo blå,
Såg han ei jente klok som få, eit dugandes kvinnfolk,
å han Lars baud ho upp på ein dans, han, ja han Lars baud ho upp på ein dans.
Så bankar det på åssø ramlar ho inn, helsar og vrengjer av stakkjen sin,
Sø tek ho fram gomme å klaka kling, å meir fær du kji høyre,
Men slekti liver den dag i dag, historien kjem i festlege lag,
Om fjellmannjenta som rende på ski, fe å kom te han som ville fri,
Men slekti liver den dag i dag, historien kjem i festlege lag,
Om fjellmannjenta som rende på ski, fe å kom te han som ville ha
Ei jente med fart og tæl i, ei jente som va god og ta i,
Ei slik va det han ville ha.