Naród nasz dumny niczym dąb stary
Niezmiennie rośnie przez mielenia
Korzeń oplata ziemi filary
Gdzie prochy przodków-echo istnienia
Wzbija się w górę pień jak kolumna
Baldachim nieba zdolny utrzymać
Żywego drzewa siła ogromna
Płynące lata w słojach zaklina
Tysiąc konarów, gałęzi sieć
Spod zielonych liści dobiega śpiew
Wody i ziemi pradawna pieśń
Na wieki ukryta w szelście drzew
Ponad koroną orła ślad
Ściga się z wiatrem dzielny ptak
Patrzcie na niego córko i synu
Niechaj to będzie wasz znak
Przysięgam polskiej mowy strzec
Bo język to narodu skarb
Dopóki zdolnym unieść miecz
Na straży granic będę stał
Ślubuję chronić ją i czcić
Ojczystą ziemię matkę naszej krwi
Po kres dni dla niej żyć
Siłę mieć wiernym być
Uderza piorun -srebrzysty ogień
Próbuje rozbić dębu monolit
I chociaż konar nie jeden płonie
Prastare drzewo uparcie stoi
Wicher jesieni liście porywa
Zostawia suchy drewniany szkielet
Mróz go w uścisku stalowym trzyma
W śniegu spowitym niczym w popiele
Lecz jak po nocy budzi się dzień
Tak wiosna rozjaśni zimowy mrok
Słońce zakończy głęboki sen
I życie zwycięski zatoczy krąg
Nie złamie dębu wiatr nie grom
Ni zimy srogiej lód i szron
Gdzie biały orzeł gniazdo założył
Tam wybudujesz swój dom
Przysięgam polskiej mowy strzec
Bo język to narodu skarb
Dopóki zdolnym unieść miecz
Na straży granic będę stał
Ślubuję chronić ją i czcić
Ojczystą ziemię matkę naszej krwi
Po kres dni dla niej żyć
Siłę mieć wiernym być